Piękna ma ziemska wędrówko

Piękna ma ziemska wędrówko

Ty jesteś drogą do Boga,

idę sobie spacerkiem,

bo już zabłądzić nie mogę.

Oczy otwarte szeroko,

uszy na dźwięki są czułe,

więc idę za głosem znajomym,

który prowadzi mnie po tej drodze.

Idę do światła co świeci,

im bliżej tym jaśniej się robi,

czuję się tutaj bezpiecznie

i to światło nigdy nie zachodzi.

Myślałam, że jest gdzieś daleko

nie dane mi będzie go dotknąć

Ale kiedy tak mocno tu świeci

Czuję go w sobie jak wielką rozkosz.

Teraz dopiero dostrzegam

To piękno co we mnie już było

Ale jego urodę i wartość

To światło mi przybliżyło.

Wdycham nektary i smaki

Jak najlepszą dla mnie strawę

Jest to lekkie i pożywne

Czuję jego moc i wagę.

Najwyższa jakość, najlepsze dary

Napełniam się teraz

Jego wielkością

Wypijam obfitość złotej czary.

A smak jej jest słodki

I daje błogość,

Która rozpływa się

Po mym ciele

Życzliwość się budzi

I jest jej tak wiele.

Mam pełnię w sobie

I ciepło mi teraz

I kocham już siebie

Chcę nadal ten nektar zbierać.

Więc otwieram swoje wnętrze

na to jeszcze szerzej

i poję swe serce

tą dobrocią szczerze.

Idę dalej....